Gisteren zag ik de film Little Women met mijn dochter. Ik weet nu (1) dat huilen om films in de familie zit, (2) dat ik het als schrijver toch wel heel handig vind dat computers bestaan, (3) dat ik niet moet vergeten om trots te zijn op mijn eigen boek.
In de film wordt heel mooi in beeld gebracht hoe Jo ziet dat haar boek gedrukt wordt en ingebonden. Ook dat dat geduld vraagt. En hoe trots ze is als ze haar boek eindelijk in handen heeft.
Ik heb de neiging om dat laatste te vergeten en onder te duiken in andere, nieuwe activiteiten. Maar mijn boek Uitgelezen verdient aandacht. Ik voel me soms gefrustreerd en ongeduldig omdat ik denk dat ik iets moois heb gemaakt, maar het lijkt niet te worden opgepikt. En dan moet ik toch weer ergens de motivatie vinden om voor mijn boek te gaan staan.
Binnenkort mag ik een pitch houden om eventueel over boekselen te spreken op een groter evenement. Over wat creativiteit kan doen. Dat is gaaf en spannend. Ik ben ook bezig met een nieuwe site voor boekselen, zodat ik online net zo mooi word als in druk. En ik ga toch eindelijk maar eens een promotievideo maken… de tekst is al uitgeschreven en de afspraak met de videograaf staat ook. Actie!