Met een tijdschrift en een schaar vind je overal nieuwe woorden. Ook die hebben een betekenis, maar welke? Toen ik aan de slag ging met het nummer van Onze Taal dat ik van Jenny kreeg, wist ik nog niet wat het zou worden met al die mooie woorden. Maar zodra ik arentaal en ovenschool in de gaten kreeg, was ik verkocht.
De deur van mijn oven ging vorige week kapot toen ik hem open wilde doen. Ik voel me dan meteen schuldig, denk dat ik iets verkeerd heb gedaan. Niet goed opgelet op de ovenschool.
Arentaal is een prachtige, sierlijke taal. Pure poëzie wanneer die aren wuiven in de wind.
Aaltaal is op een andere manier elegant. Maar ook slinks. Zo slingerend en glibberig dat je je met die taal overal uit kunt kletsen. Onmogelijk klem te zetten met argumenten.
Het eekwoord is het veto, uitgesproken door de machtige, oude eik. Valt niet aan te tornen. Maar een echtzaak, dat is pas écht iets om je druk over te maken.
Eikhalzend – omdat eiken ook nieuwsgierig kunnen zijn en graag alles in de gaten willen houden.
Alsreikend gaat over de enorme reikwijdte van het woordje ‘als’. Erger dan corona; de verlammende werking legt werkelijk alles plat en vaccineren helpt niet.
Stingontwijking is voor mensen die zijn muziek te vaak hebben gehoord. Nu graag eens wat anders.
Hemanummers zorgen voor orde in en op de winkelschappen. Etenschappers zijn mensen die voedsel in de schappen plaatsen. Het is een edele ondersoort van de vakkenvuller. Ze hebben meer aanzien ook, denk ik. Ze hebben ervoor gestudeerd.
Het woord ebbend brengt me onmiddellijk terug op Vlieland, dat zo’n ebbend effect heeft op mijn gemoed.
Udspersonen kun je maar beter vermijden. Geen idee wat er aan hen schort, maar het klinkt gewoon niet lekker.
Elfvertrouwen heeft drie betekenissen: elven die nooit aan zichzelf twijfelen; mensen die rotsvast in elven geloven en het vertrouwen van elfjarigen.
Dament is een dame met dementie. Ze is een beetje in de war maar nog steeds stijlvol en hoorbaar van goede komaf.
Leegkunde is een van die vele studierichtingen waar je niks van leert en niks mee kan.
Idhonger is een onverzadigbare behoefte aan nieuwe ideeën. Hoe ver zou een mens kunnen gaan om die honger te stillen? Misschien wanhopig ideeën van andere mensen stelen? Mijn eigen ideeënbehoefte is in ieder geval weer vervuld met deze ‘ound oetry’ en de wetenschap dat ik hierna ook gewoon weer nieuwe ideeën zal bedenken. Met nieuwe oude tijdschriften, lijm en een schaar.
Aschrift
Voor deze techniek moesten ik natuurlijk een passende term bedenken. ‘Orten’ heeft het niet gehaald, het is ‘ippen’ geworden… Dat heeft wel iets vrolijks.
Meer over het ippen kun je lezen in de blog Ellingregels van de Aaladviesdienst